Γιατί τόση σιωπή για τις δολοφονίες των Ρομά;

Ένας ακόμα Ρομά δολοφονείται προ ημερών από χέρια αστυνομικού. Ο τρίτος στη σειρά καθώς έχει προηγηθεί η δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη και του Κώστα Φραγκούλη. Ο Χρήστος Μιχαλόπουλος λοιπόν πυροβολείται κατά την καταδίωξη του από την αστυνομία ενώ μαρτυρίες λένε πως το όχημα του ήταν ήδη ακινητοποιημένο όταν τον πυροβόλησαν και ο δολοφόνος αστυνομικός είναι ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. Η αντίδραση όμως; Πού είναι το κίνημα; Ολη αυτή η αδράνεια δεν θα πρέπει να μας προβληματίσει;

Υπάρχουν σκέψεις για την καταγωγή του ή μήπως συνηθίσαμε;

Συνηθίσαμε το θάνατο και την κρατική βία θεωρώντας τα «φυσιολογικά». Αν και στη δολοφονία Σαμπάνη αντέδρασε πλήθος κόσμου, δυστυχώς κατευνάστηκε και αυτό. Ίσως το κίνημα να έχει παγώσει από τα απανωτά χτυπήματα, βλ. Ουκρανία, Τέμπη, Παλαιστίνη, Γυναικοκτονίες , Εργατικά ατυχήματα και να επαναπαύεται λίγο. Ίσως και όχι. Ίσως απλώς στη συγκεκριμένη δολοφονία να κρύβεται η ρατσιστική μας πλευρά και οι στερεοτυπικές μας αντιλήψεις. Πόσοι από εμάς έχουμε φίλους Ρομά ή δεν δυσανασχετούμε μαζί τους; και σε τελική ανάλυση σίγουρα η αντίδραση μας θα ήταν πολύ διαφορετική αν επρόκειτο για έναν 17χρονο μαθητή στη Θεσσαλονίκη. Μεροληπτούμε δυστυχώς και θα πρέπει να το αποδεχτούμε . Ας κοιτάξουμε λοιπόν την αλήθεια κατάματα και ας μην αναζητούμε προφάσεις , ας αναλογιστούμε ποια πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι στις κρατικές δολοφονίες ανεξάρτητα με το ποιος είναι το θύμα ,οι ζωές όλων μετράνε ,η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 μας έδειξε πολλά , ραντεβού στους δρόμους.